Χωρίς πλάκα

 Χωρίς πλάκα

Σαν παιδί με έμαθαν

να είμαι ευαίσθητη

να συμπονώ

και να παίρνω τη ζωή στα σοβαρά.

Μεγαλώνοντας όμως

πολλοί μου φέρθηκαν σκληρά

και τότε η ζωή με δίδαξε

να κάνω ακριβώς το ίδιο.

Αρνήθηκα...

Θέλοντας να διαφυλάξω

την ανθρωπιά μου

έπρεπε να φτιάξω μια πανοπλία

ενάντια στα βέλη του κακού.

Ευαίσθητη καρδιά

σε απόρθητο σκευοφυλάκιο!

Τόσο δύσκολο όμως...

Η ζωή έχει

τους δικούς της νόμους.

Αφού έπρεπε οπωσδήποτε

να θυσιάσω κάτι

στο βωμό του κακού

το σώμα

μου φώναξε:

" Την καρδιά και τα μάτια σου!

Εγώ θα βγω μπροστά στη μάχη..."

Αδύναμο

μα τολμηρό κορμί!

Το θάρρος σου αξιοθαύμαστο!

Ο έσω άνθρωπος δεν εκφυλίζεται

πονά, κλαίει, λυγίζει

όμως ακτινοβολεί τις καταβολές του...

Τι κι αν το σώμα

αναγκάστηκε να σκληρύνει;

Τι κι αν αλλοιώνεται;

Αργά ή γρήγορα

η ανθρώπινη φύση φλερτάρει

με τη φθορά.

Ας πούμε

ότι το δικό μου σώμα

ξεπουλήθηκε οικειοθελώς

γιατί 

μια ψυχή ανώτερη υπέφερε.

Ναι

η δική μου ψυχή!

Με ή χωρίς πλάκα

καθένας με τη συνείδησή του

έρχεται και φεύγει.

και η ρότα της ζωής

δεν έχει καμία πλάκα.

Μπορώ να υπερηφανεύομαι 

ευτυχώς

για τη δική μου συνείδηση

η οποία ποτέ

 δεν υπήρξε σκληρή μαζί μου.

Ίσα ίσα

που μαζί σπάμε πλάκα

με όσα τρελά συμβαίνουν...

Καρδιά και συνείδηση

οι δυο καλοί μου φίλοι.

Το σώμα δε 

είναι το αγαπημένο

μα πονεμένο μου παιδί...

Μαζί πορευόμαστε

στα ωραία και τα άσχημα.

Όλοι με θαυμάζουν

για το θάρρος μου στη ζωή

κι εγώ τους συμβουλεύω:

" Παιδιά, σοβαρά τώρα

χωρίς πλάκα δηλαδή

με το μαλακό στη ζωή

με το το μαλακό..."

Αφιερωμένο στη φίλη μου Ε.Κ.

&

σε όσους πάσχουν από σκλήρυνση κατά πλάκας

#TsamakiPoems