Παρασκευή 30 Απριλίου 2021

Μεγάλη και Αγία Παρασκευή


 Μεγάλη και Αγία Παρασκευή 


Βιολέτες πένθιμες η πλάση σκορπά
στο θρήνο του πάθους μονάχα σιωπή
αγάπης θυσία στον τάφο πώς ζει;
Τα λόγια περίσσια, καμπάνα χτυπά.

Ρυάκια στις κόγχες το δάκρυ πικρό
ποιο σάβανο κρύβει του Ήλιου το φως;
Ποιος να ξεπλύνει τις ενοχές και πώς;
Κομμάτια ο πόνος διπλώνει στα δυο.

Ουράνια βροχή στην άνυδρη γη
σταγόνες ελπίδας, ζωής φυλαχτό
Αγγέλων σάλπισμα προσμένει ο νους.

Κερί αναμμένο η πίστη ας ζει
η Θεία Οικονομία με Σταυρό
χαρμόσυνο μήνυμα για τους θνητούς!


#TsamakiPoems




Πέμπτη 29 Απριλίου 2021

Εξομολόγηση


 

Εξομολόγηση

 

Το πρωί

της Μεγάλης Τετάρτης

η γειτόνισσα

άναψε θυμίαμα στο μπαλκόνι

κι εγώ που άπλωνα ρούχα

πνίγηκα

από την ανέκφραστη ειρωνεία μου

για το βαρύ άρωμα του λιβανιού.


Το μεσημέρι

της Μεγάλης Πέμπτης

ο γείτονας

παρήγγειλε σουβλάκια

κι εγώ κούνησα το κεφάλι μου

υποτιμητικά

διότι δε νήστευε από κρέας.


Το απόγευμα

της Μεγάλης Παρασκευής

το προαύλιο της εκκλησίας

γέμισε από πιστούς που περίμεναν

την περιφορά του Επιταφίου

κι εγώ υποτίμησα τα φαναράκια τους

ως δείγμα υποκριτικής ευλάβειας.


Το βράδυ

του Μεγάλου Σαββάτου

μετά τη λήψη του Αγίου φωτός

και το Ευαγγέλιο της Ανάστασης

οι πιστοί έφυγαν για τα σπίτια τους

κι εγώ κατηγόρησα τη λαιμαργία τους.


Η Κυριακή του Πάσχα

με βρήκε βαριά άρρωστη

τυφλή

με το δοκάρι της κατηγορίας στο μάτι

κουφή στα "Ουαί"

χωρίς χέρια

στο Μυστικό Δείπνο

χωρίς πόδια

στην πορεία για το Γολγοθά

και χωρίς πρόγευση

της Βασιλείας του Θεού...


Ο Ιούδας μέσα μου ζει

αναβιώνει το φιλί της προδοσίας.

Το μόνο για οποίο

θα παλέψω να διαφοροποιηθώ

είναι η απελπισία.

Η ταπείνωση και η συγχώρεση

είναι πάντα

η μοναδική και σωτήρια επιλογή μου...

Η κάθε στιγμή της ημέρας

κάθε ημέρας

είναι μια Μεγάλη Στιγμή

μια ευκαιρία που έχω σαν Ιούδας

να μην προδώσω το Θεό.

Η ιστορία ξαναγράφεται συνεχώς

στο ευαγγέλιο της ζωής!

 #TsamakiPoems

Τετάρτη 28 Απριλίου 2021

TITULUS CRUCIS


TITULUS CRUCIS


Ξημερώματα Μεγάλης Πέμπτης

το μικρό χωριό στη Γαλικία

αναδύθηκε μέσα από την ομίχλη

στο φως του Ήλιου!


Μια μαυροφορεμένη γυναίκα

ανέβαινε την ανηφόρα του βουνού

για το κοιμητήριο

τραβώντας από το χέρι

τη μικρή της κόρη.

Οι πλεξίδες τους

 έβγαιναν κάτω από το μαντήλι

πένθιμες κι αυτές

σαν τις καμπάνες της ψυχής.


Η Iglesia de la Santa Creu

ξεπρόβαλλε μέσα από τα κυπαρίσσια

κι ένας στεναγμός από τη μητέρα 

έκανε τη μικρή Eulàlia‎

να σφίξει το χεράκι της περισσότερο.

Φτάνοντας στο κοιμητήριο

βρήκαν τη μεταλλική πόρτα

να χάσκει τρίζοντας

λες και τις περίμενε κάποιος...

Ένα ρίγος 

διαπέρασε το σώμα τους

καθώς έκαναν το σημείο του σταυρού.

Κατευθύνθηκαν

προς τη μοναδική καρυδιά 

κάτω από την οποία

βρίσκονταν ο τάφος εκείνου...


Η Anastasia, έτσι έλεγαν τη χήρα

έβγαλε από το καλάθι της

ένα μπουκέτο με πασχαλιές 

και βάλθηκε να τις τακτοποιεί

με ευλάβεια σ' ένα πήλινο βάζο

χωμένο στο νωπό έδαφος.

Τα μάτια της είχαν στερέψει

από τα δάκρυα του πόνου

προ πολλού

μα και η Eulàlia‎ έμοιαζε

σαν άγαλμα ψυχρό πλάι της.

Νύσταζε βέβαια

καθώς η μητέρα της 

την είχε ξυπνήσει

από τα χαράματα.


Ένα βουητό από έντομο

έκανε τη μικρή

να ψάχνει με τα μάτια 

γύρω της.

Κάτω στο έδαφος

κοντά στα πόδια της

σε ένα σβώλο κοπριάς

υπήρχε

ένας σκαραβαίος πράσινος.

Ήταν από αυτούς

που στη ράχη τους έχουν 

ιριδίζουσες λάμψεις!

Βασιλιάδες

τους έλεγαν στα μέρη εκείνα.

Με ένα κλαδί καρυδιάς

τον έβγαλε στο φως...

Η Eulàlia‎ με το παπούτσι της

άρχισε να σπρώχνει την κοπριά 

ώστε να κυλάει μόνη της

σα να ήταν βόλος.

Τραβώντας μια κλωστή από το σάλι

την έδεσε γύρω από το Βασιλιά

μεταξύ της κοιλιάς και της πλευράς...

Καθώς το αιχμαλωτισμένο ζωύφιο

ζουζούνιζε γύρω από το κορίτσι

κόκκινες παπαρούνες 

φύτρωναν στο έδαφος

σχηματίζοντας έναν κύκλο!

Σάστισε η Eulàlia‎

όπως είναι φυσικό

και γύρισε προς τη μητέρα της

να της δώσει κάποια

λογική εξήγηση

μα εκείνη ήταν αφοσιωμένη

στην περιποίηση του τάφου.

Κάπως έτσι της ξέφυγε

η κλωστή από το χέρι

και ο Βασιλιάς ελευθερώθηκε.

Η μικρή βάλθηκε να τον ακολουθεί

μιας και εκείνος δεν μπορούσε 

 να πετάξει ούτε ψηλά

ούτε γρήγορα.


Από όπου πετούσε το έντομο

άνθιζαν παπαρούνες

μέχρι που στάθηκε

στη στρογγυλή διακοσμητικη πλάκα

ενός τάφου.

Ήταν μια ραγισμένη πέτρα

 με ανάγλυφο πάνω της

το θλιμμένο πρόσωπο του Χριστού!

Εκεί

στο σημείο της καρδιάς του

πήγε και έμεινε ακίνητος

ο πράσινος σκαραβαίος.

Η Eulàlia‎ 

γονάτισε και προσκύνησε 

με ευλάβεια.

Μπορεί να μην ήξερε γράμματα

για να διαβάσει τη σκαλιστή επιγραφή:

INRI

όμως γνώριζε καλά

τη μορφή Εκείνου

του Βασιλέα των πάντων...

Παραξενεύτηκε τόσο

που τον έβλεπε θλιμμένο

σα να ήταν

 ένας κοινός άνθρωπος

που κάτι τον βασάνιζε!


_ Είμαι ο ών! 

Με βλέπεις

όπως ακριβώς αισθάνεσαι!


Το κορίτσι ταράχτηκε!


_ Μπορείς και μιλάς;


_ Τη μια γλώσσα και μοναδική

αυτή που ξεχάστηκε 

στα θεμέλια της Βαβέλ...

Τη γλώσσα της αληθείας

που μόνο οι ταπεινοί στην καρδιά

καταλαβαίνουν

αυτή τη φωνή

είναι που ακούς.


_ Γιατί είσαι θλιμμένος;

Μήπως επειδή σε σταύρωσαν;


_ Τα παιδιά μου

με σταυρώνουν συνεχώς

μα ο πόνος μου είναι 

ο δικός σου καημός...

Το κόκκινο αίμα της παπαρούνας

σε πνίγει

η Άνοιξη της ζωής 

σου παίρνει τη μιλιά...


_ Το ξέρεις πως 

πέθανε ο πατέρας μου

εσύ τον πήρες

έτσι δεν είναι;


_ Οὐκ ἀπέθανεν ἀλλὰ καθεύδει

και αναστήσω αυτόν εγώ 

τη εσχάτη ημέρα...


Η Eulàlia‎ τότε χαμογέλασε

και μαζί της χαμογέλασε

κι Εκείνος...


_ Ψυχούλα μου ξύπνα

θα κρυώσεις εδώ κάτω!


Ήταν η φωνή της μητέρας της

που τη σήκωνε απαλά

 κάτω από τον κορμό της καρυδιάς...


_ Μητέρα 

τον είδα μπροστά μου

του μίλησα...


_ Καλό μου παιδί 

βρήκες πάλι τη φωνή σου!

Δόξα να έχει ο μεγαλοδύναμος!


_ Βρήκα το Θεό 

μητέρα

να εδώ...


Δείχνοντας την καρδιά της

μια πεταλούδα λευκή

ήρθε και στάθηκε 

στο μαύρο μαντήλι της...



Το μεγάλο θαύμα της Eulàlia‎

διαδόθηκε σε όλο το χωριό

κι ακόμη πιο πέρα.

Όταν μετά από χρόνια

κοιμήθηκε με τη σειρά της

κάτω από τη σκιά της καρυδιάς

οι κάτοικοι προς τιμή της

ονόμασαν 

το εκκλησάκι του κοιμητηρίου:


Iglesia de la Santa Creu i Santa Eulàlia‎



#TsamakiPoems




 

Κυριακή 25 Απριλίου 2021

Επί τον τύπον των ήλων


 

Επί τον τύπον των ήλων



Αν θέλεις να βρεις τον Άνθρωπο

μη τον ψάξεις στο πλήθος του κόσμου

δεν αναπαύεται στις δάφνες του

ούτε στις ερημιές βρίσκεται

γλείφοντας τις πληγές του.

Ακολούθησε 

τα στίγματα μέσα σου

ψηλάφισε

με τα μάτια της ψυχής

αποτυπώματα των καρφιών

εκείνων που σε σημάδεψαν

ως άλλον Άβελ.

Αποδέξου 

πρωτίστως εσύ τη θυσία σου

κι έπειτα

γύρισε το βλέμμα στον ουρανό

θα δεις πως

ο καπνός ανεβαίνει κάθετα στο Θεό 

η προσφορά σου γίνεται δεκτή

τότε θα ξέρεις 

πως βρήκες τον Άνθρωπο

και τον γνωρίζεις πια.

Ποτέ μην αρνηθείς την Αλήθεια του

ομολογία πίστης χωρίς ενδοιασμούς:

"Οἶδα τὸν ἄνθρωπον"



#TsamakiPoems




Σάββατο 24 Απριλίου 2021

Άστεγοι της ελπίδας






Άστεγοι της ελπίδας


Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία
στα έσχατα της γης
ή καλύτερα ένας μύθος 
από εκείνους 
που τρομάζουν τα παιδιά
μα περισσότερο
συνετίζουν τους μεγάλους.
Ωστόσο η πραγματικότητα
ξεπερνά τη φαντασία
και καταγράφεται ως ιστορία:

Κάποτε
τότε που κάθε χρόνος
μετρούσε για δέκα
βάραινε στην ψυχή του κόσμου
η χαρά της ζωής.
Οι πόλεις έγιναν οχυρά μικρά
με την ξενηλασία 
να προελαύνει πανηγυρικά!

Οπόταν μια κόρη
ξεκίνησε να πάει στους γέρους γονείς 
κι ένας γιός στις αδερφές του
ένα τοίχος υψώθηκε
που τους γύρισε πίσω τσακισμένους.
Άλλοι πέθαναν μοναχοί
κι άλλοι επιβίωσαν μονάχα...
Κλειδώθηκαν
τα ρινίσματα της ελπίδας
στις αποσκευές της λήθης
με το κλειδί χαμένο 
στην τσέπη του αοράτου εχθρού.

Οι άρχοντες έστρωσαν πικρό βάλσαμο
στα μονοπάτια της ψυχής
για να ντύσουν την απελπισία τους
οι άστεγοι της ελπίδας.
Μετά βαΐων και κλάδων
οι ξυπόλητοι 
συνωστήθηκαν στην αυλή της πλάνης
νομίζοντας πως το κακό
άφησαν έξω από τα τείχη.
Τίποτα δεν θύμιζε τα παλιά πια
και οι σάλπιγγες προανήγγειλαν 
τις Μεγάλες Ημέρες...
Το πόσοι θυσιάστηκαν
στο βωμό του αγνώστου θεού
μετά το ατέρμονο πάθος
κανείς δεν το γνωρίζει.

Το μόνο που είναι σίγουρο
είναι πως οι άστεγοι της ελπίδας
δε βρήκαν τη λύτρωση
ζουν ακόμη ανάμεσά μας.
Την ημέρα
περιφέρονται σχεδόν αόρατοι
ενώ τη νύχτα
κάτι μικρό ανασταίνεται μέσα τους...
Πετούν στο δικό τους ουρανό
αυτόν που δακρύζει 
επουλώνοντας τις πληγές τους...







 #TsamakiPoems


Τετάρτη 21 Απριλίου 2021

Πνοή στο πλευρό σου


 Πνοή στο πλευρό σου

Αποκεφαλισμένη στέκω

στο πιάτο της αγκαλιάς σου

ασυγχρόνιστες οι αναπνοές μας

σαστίζουν 

μπρος στο κοινό

πρόταγμα του ονείρου...


#TsamakiPoems



Ελπίδα ναυαγισμένη


 Ελπίδα ναυαγισμένη


Λίγο πριν πνιγώ


στη θάλασσα που μας έφτιαξα


το χέρι μου


σου ζητά


έναν λόγο σωτηρίας


να πιαστεί...



#TsamakiPoems



Παρασκευή 16 Απριλίου 2021

Στην τελευταία εκπνοή



 


Στην τελευταία εκπνοή 


Μια smaragnenia καρδιά
η καρδιά της αγάπης
χάθηκε...
Συρρικνώνεται
ο κόσμος των στίχων
οι ωκεανοί της θλίψης 
στενάζουν
τετραγωνίζεται η λογική
ώσπου να χωρέσει την απώλεια
ο ουρανός 
ανάποδος κώνος
καρφώνεται στη γη των θνητών
μήπως και βρει την ελπίδα
το πράσινο που αγνοείται
ένας σταυρός άγκυρα
βρίσκει χώρο
στην ανθρώπινη ματαιότητα
και η κιβωτός της ζωής
προσδένεται στο παρόν
προς το παρόν...


Εις μνήμην της Δ.Μ.



#TsamakiPoems







Δευτέρα 12 Απριλίου 2021

Ξεθυμασμένος ουρανός


 
Ξεθυμασμένος ουρανός

Άδεια νύχτα
τον Γκιώνη κούρασε το κλάμα
όλες οι ευχές έσβησαν
χωρίς πεφταστέρια
στο λαιμό της υφηλίου
κουδουνίζει ένας σταυρός
γκλιν γκλιν γκλιν
στο μεσοπόλεμο 
ξεψυχά η τελευταία ελπίδα
κρεμασμένη στο ξύλο της ανάμνησης.
Ο ψίθυρος του ποιητή
καταδικάζει τον ίδιο
ως δεισιδαίμονα ή προφήτη
όταν η σιωπή τον επιλέξει
η απάθεια 
που προηγείται της λαίλαπας
θα τυλίξει τα πάντα.



#TsamakiPoems






Κυριακή 11 Απριλίου 2021

Χωρίς πλάκα


 Χωρίς πλάκα


Σαν παιδί με έμαθαν
να είμαι ευαίσθητη
να συμπονώ
και να παίρνω τη ζωή στα σοβαρά.

Μεγαλώνοντας όμως
πολλοί μου φέρθηκαν σκληρά
και τότε η ζωή με δίδαξε
να κάνω ακριβώς το ίδιο.
Αρνήθηκα...

Θέλοντας να διαφυλάξω
την ανθρωπιά μου
έπρεπε να φτιάξω μια πανοπλία
ενάντια στα βέλη του κακού.
Ευαίσθητη καρδιά
σε απόρθητο σκευοφυλάκιο!
Τόσο δύσκολο όμως...

Η ζωή έχει
τους δικούς της νόμους.
Αφού έπρεπε οπωσδήποτε
να θυσιάσω κάτι
στο βωμό του κακού
το σώμα
μου φώναξε:
" Την καρδιά και τα μάτια σου!
Εγώ θα βγω μπροστά στη μάχη..."
Αδύναμο
μα τολμηρό κορμί!
Το θάρρος σου αξιοθαύμαστο!

Ο έσω άνθρωπος δεν εκφυλίζεται
πονά, κλαίει, λυγίζει
όμως ακτινοβολεί τις καταβολές του...
Τι κι αν το σώμα
αναγκάστηκε να σκληρύνει;
Τι κι αν αλλοιώνεται;
Αργά ή γρήγορα
η ανθρώπινη φύση φλερτάρει
με τη φθορά.
Ας πούμε
ότι το δικό μου σώμα
ξεπουλήθηκε οικειοθελώς
γιατί 
μια ψυχή ανώτερη υπέφερε.
Ναι
η δική μου ψυχή!

Με ή χωρίς πλάκα
καθένας με τη συνείδησή του
έρχεται και φεύγει.
και η ρότα της ζωής
δεν έχει καμία πλάκα.

Μπορώ να υπερηφανεύομαι 
ευτυχώς
για τη δική μου συνείδηση
η οποία ποτέ
 δεν υπήρξε σκληρή μαζί μου.
Ίσα ίσα
που μαζί σπάμε πλάκα
με όσα τρελά συμβαίνουν...
Καρδιά και συνείδηση
οι δυο καλοί μου φίλοι.
Το σώμα δε 
είναι το αγαπημένο
μα πονεμένο μου παιδί...
Μαζί πορευόμαστε
στα ωραία και τα άσχημα.

Όλοι με θαυμάζουν
για το θάρρος μου στη ζωή
κι εγώ τους συμβουλεύω:
" Παιδιά, σοβαρά τώρα
χωρίς πλάκα δηλαδή
με το μαλακό στη ζωή
με το το μαλακό..."

Αφιερωμένο στη φίλη μου Ε.Κ.
&
σε όσους πάσχουν από σκλήρυνση κατά πλάκας



#TsamakiPoems



Παρασκευή 9 Απριλίου 2021

Εκκόλαψη χωρίς φιλοσοφικό τέλος






Εκκόλαψη χωρίς φιλοσοφικό τέλος

Βουλιάζω
στη λεία επιφάνεια του νου.
Ενθρονίζομαι 
στη μισή αυγοθήκη
αυτοχρίζομαι βασίλισσα
στην αχρηστία μου.
Με δυο σπασμένα φτερά
πώς να γράψω ιστορία;
Ανέγερση χωρίς κίνητρο
δεν ευδοκιμεί.
Θα περιμένω μέχρι τέλους
έως ότου
κάποιο τέλος να με τιμήσει...



#TsamakiPoems





 

Τετάρτη 7 Απριλίου 2021

Ανεμώνη της ζωής μου

                                   


 Ανεμώνη της ζωής μου 

 

Μιάς ανεμώνης το κλειδί κρατάω
αυτό που ξεκλειδώνει την ψυχή μου
αγάπη πάλι πίσω της γυρνάω
τιμή γιατί υπάρχει στη ζωή μου!

 

Καθώς τα χρώματά της με γεμίζουν
της φύσης μυστικά μου ψιθυρίζει
τους σπόρους της που την καρδιά ποτίζουν
ο ήλιος φιλάει για ν' ανθίζει!

 

Σαν ευλογία ταπεινά στολίζει
απέραντα τον κήπο της καρδιάς μου
εικόνισμα της Παναγιάς θυμίζει
μητέρα, στην κόρη της ματιάς μου!




#TsamakiPoems