Άστεγοι της ελπίδας
Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία
στα έσχατα της γης
ή καλύτερα ένας μύθος
από εκείνους
που τρομάζουν τα παιδιά
μα περισσότερο
συνετίζουν τους μεγάλους.
Ωστόσο η πραγματικότητα
ξεπερνά τη φαντασία
και καταγράφεται ως ιστορία:
Κάποτε
τότε που κάθε χρόνος
μετρούσε για δέκα
βάραινε στην ψυχή του κόσμου
η χαρά της ζωής.
Οι πόλεις έγιναν οχυρά μικρά
με την ξενηλασία
να προελαύνει πανηγυρικά!
Οπόταν μια κόρη
ξεκίνησε να πάει στους γέρους γονείς
κι ένας γιός στις αδερφές του
ένα τοίχος υψώθηκε
που τους γύρισε πίσω τσακισμένους.
Άλλοι πέθαναν μοναχοί
κι άλλοι επιβίωσαν μονάχα...
Κλειδώθηκαν
τα ρινίσματα της ελπίδας
στις αποσκευές της λήθης
με το κλειδί χαμένο
στην τσέπη του αοράτου εχθρού.
Οι άρχοντες έστρωσαν πικρό βάλσαμο
στα μονοπάτια της ψυχής
για να ντύσουν την απελπισία τους
οι άστεγοι της ελπίδας.
Μετά βαΐων και κλάδων
οι ξυπόλητοι
συνωστήθηκαν στην αυλή της πλάνης
νομίζοντας πως το κακό
άφησαν έξω από τα τείχη.
Τίποτα δεν θύμιζε τα παλιά πια
και οι σάλπιγγες προανήγγειλαν
τις Μεγάλες Ημέρες...
Το πόσοι θυσιάστηκαν
στο βωμό του αγνώστου θεού
μετά το ατέρμονο πάθος
κανείς δεν το γνωρίζει.
Το μόνο που είναι σίγουρο
είναι πως οι άστεγοι της ελπίδας
δε βρήκαν τη λύτρωση
ζουν ακόμη ανάμεσά μας.
Την ημέρα
περιφέρονται σχεδόν αόρατοι
ενώ τη νύχτα
κάτι μικρό ανασταίνεται μέσα τους...
Πετούν στο δικό τους ουρανό
αυτόν που δακρύζει
επουλώνοντας τις πληγές τους...
#TsamakiPoems
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου