Η σκιά της δική μου
Τη συνάντησα τυχαία
μες στης σιγαλιάς το βράδι
είχε τ' άστρα για παρέα
σύντροφό της το φεγγάρι.
Ρώτησα το όνομά της
πώς οι φίλοι τη φωνάζουν
αν τα φύλλα της καρδιάς της
όνειρα γλυκά στενάζουν.
Ούτε λέξη δεν της πήρα
λες και είχε μάγια κόμπο
τότε τη σκιά της είδα
που ' κλαιγε σκυφτή στο δρόμο.
" Πάντα ξένη τριγυρνάω
ούτε χώρα ούτε σπίτι
μια στο χώμα ξεψυχάω
μια πετάω σα σπουργίτι.
Πάντα ξένη για τον κόσμο
όνομα εγώ δεν έχω
σα τον ξεραμένο δυόσμο
πίκρες στη ζωή αντέχω. "
Έσκυψα να τη χαϊδέψω
δάκρυσα πάνω στον ίσκιο
άργησα να το μαντέψω
πώς προδόθηκα στον οίκτο...
Αφιερωμένο στην Πολυξένη
#TsamakiPoems
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου