Ανάμεσα στους ανθρώπους
Μια φορά κι έναν καιρό
ζούσε στη Γη
ένα ορφανό κοριτσάκι.
Όλοι το φώναζαν Ελλάδα
γιατί μπορούσε να κοιτάζει τον Ήλιο
στα μάτια χωρίς να καίγεται.
Τι παράξενο!
Ήταν ο μόνος άνθρωπος
που είχε λευκό δέρμα και μάτια γαλάζια.
Η Ελλάδα παρέμενε νέα κι όμορφη
καθώς τα χρόνια περνούσαν
και δεν άλλαζε.
Πολλοί είπαν πως ήταν δικό τους παιδί
μα η Ελλάδα φώναζε πως δεν ανήκε σε κανέναν.
Περπατούσε καμαρωτά
με την ψυχή της να πάλλεται
στο Ρυθμό της ζωής.
Άλλοτε την έβλεπαν ξυπόλητη
κι άλλοτε με το καλό της φουστάνι
ένα γαλάζιο με άσπρες ρίγες.
Κάποιοι ζήλευαν τα χαρίσματά της
και την περιέπαιζαν
ενώ άλλοι φρόντιζαν
να την πλησιάζουν φιλικά.
Εκείνη ζωγράφιζε το ζωοδότη Ήλιο
σε κάθε σπιθαμή γης όπου πατούσε
και τραγουδούσε τη θάλασσα
σε κάθε δάκρυ που έχυνε.
Ο μύθος λέει πως όταν η Γη χάθηκε
η Ελλάδα βρήκε καταφύγιο
στην αγκαλιά του Θεού.
Είναι η μόνη του ανθρώπινου είδους
που έμεινε να θυμίζει
πως η ψυχή δε χάνεται...
#TsamakiPoems
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου