Δροσιά του πρωινού

 

Δροσιά του πρωινού

Τι πιο ωραία καλημέρα 

από μια γυναίκα που σε χαιρετά

 από το ανοιχτό παράθυρο

του αυτοκινήτου της!

Μαλλιά μαύρα 

που η πρωινή δροσιά τα χαϊδεύει

κόκκινο κραγιόν

κορνίζα στα λευκά δόντια

και μαύρα γυαλιά ηλίου

που βγαίνουν για να σε τιμήσουν...

" Πάω στη δουλειά " 

κι η χαρά της ξεχειλίζει!

Κανένας δεν ξέρει πως

όταν ήταν μικρή 

μπαίνοντας στην εφηβεία

μάτωσε για πρώτη φορά.

Ήταν τότε που η μητέρα 

της έδωσε μια σφαλιάρα

αναίτια:

" Έγινες γυναίκα"

Στεναχωρέθηκε τότε:

"Γιατί;"

Μικροπαντρεύτηκε έπειτα 

για να νιώσει πραγματικά γυναίκα...

Τίποτα

έκανε τέσσερα παιδιά

μήπως και βρει τη θηλυκότητα

και καθώς περνούσαν τα χρόνια

μεγάλωνε μαζί της κι αυτή

η παλιά γνωστή, άγνωστη απορία...

Όταν έσκυβε

στο χωράφι του άντρα της

να ξεριζώσει τις πατάτες

να σου πάλι εκεί  

λες και μια αόρατη σφαλιάρα

φύτευε την ψυχή της

πάλι στο αδιέξοδο σκοτάδι.

Μέχρι που ένας ξάδελφος

λογιστής στο επάγγελμα

της ζήτησε βοήθεια.

" Μα δεν ξέρω τη δουλειά"

Μια βοηθός όμως

που ξέρει πάντα να μαθαίνει

προσφέρει από το υστέρημά της.

Με τον καιρό έγινε η μόνιμη

βοηθός λογιστή

ιδιαίτερα την περίοδο που οι φορολογούμενοι δίνουν και παίρνουν

.... βασικά μόνο δίνουν...

Μπορεί λοιπόν οκτώ μήνες το χρόνο

να φυτεύει, να ξεριζώνει

να κυλιέται 

στα πατώματα της αυτοθυσίας

όμως είναι και τέσσερις μήνες

που λάμπει ο ουρανός!

Βάφεται, αγοράζει ρούχα

μπαίνει στο αμάξι της και χαιρετάει

τους πάντες:

" Καλημέρα, πώς είστε; Πάω στη δουλειά" 

Πότε μια γυναίκα γίνεται γυναίκα; 

Πότε σταματάει να είναι; 

Αν σταματάει...

Τι σημαίνει μια σφαλιάρα; Πολλές;

Μπράβο και σφαλιάρα πάνε μαζί;

Ακόμα δεν ξέρει να πει...

Μα όποιος τυχερός ακούσει

το βροντερό χαιρετισμό της

ένα έχει να της πει:

" Να είσαι καλά Σωτηρία μου!"

κι αυτό το "μου"

το εννοεί

γιατί αυτή η γυναίκα

σου μεταδίδει τη δροσιά της.

Αφιερωμένο στη Σ. Γ.

#TsamakiPoems