Χρώματα μονότονα
Εδώ που βρίσκομαι εγκλωβισμένη
σ' ένα κομμάτι μπλε που δεν πετώ
ανακαλώ εικόνες στο μυαλό μου
για να 'χω να λέω πως τάχα ζω.
Τα ξημερώματα ξυπνάω στα ροζ
το μαύρο της καρδιάς μου πως ξανοίγει!
Κι αν ύστερα ματώνω στο κελί
η μοναξιά το δάκρυ μου, σκουπίζει.
Νωρίς το σούρουπο πάντα με βρίσκει
στο διάβα του, λίγο το μωβ δανείζομαι
να' χουν οι εφιάλτες μου τόσο φως
όσο χρειάζεται για να σκορπίζομαι.
Ψέματα λέω, εμένα ξεγελώ
στην άχρωμη, μονότονη ζωή μου
η φαντασία δεν προσθέτει χαρά
μόνο με κάγκελα φράζει την ψυχή μου.
#TsamakiPoems
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου