Αγάπη πορφυρή

 

Αγάπη πορφυρή

Κείνη η βουή κατέκλυσε

τα μάτια, το μυαλό μου

και κι' εκείνος ο αλαλαγμός

στην Άλωση της πόλης

ήτανε που μου άνοιξαν

τα τρίσβαθα του χρόνου

να βγάλω από μέσα του

αγάπη κάποιας κόρης.

Από τα γεννοφάσκια της

σα δούλη στο παλάτι

ανώνυμη στους βασιλείς

γνωστή στη φρονιμάδα

κάποτε κατηγορήθηκε

για ένα πορφυρούν ιμάτιον

πως έκλεψε ενός Βυζαντινού

τη μέρα την αποφράδα...

Κανένας τους δεν έζησε

να μάθει την αλήθεια

πως τους εχθρούς διέταξαν

όταν θα μπουν στο κάστρο

όσους Πορφυρογέννητους

καρφώσει το σπαθί τους

τόσους θα λάβουν θησαυρούς

από ημισέληνο και τ' άστρο.

Η δούλη το διεσθάνθηκε

ίσως από βαθιά αγάπη

που έκρυβε στα στήθια της

για κάποιο Βυζαντινό

έτσι απ' το πρωί κινήθηκε

του έκρυψε το χιτώνα

και 'κει πάνω στη σφαγή

μπήκαν σε λαγούμι κρυφό.

Η Βασιλεύουσα έπεσε

πνίγηκε στην πορφύρα

ξένη σημαία σήμανε

τους νέους τους καιρούς

κι όσοι επέζησαν φτωχοί

για χρόνους υποταγμένοι

ενεδύθηκαν την υπομονή

ό,τι απέμεινε απ' αυτούς.

  #TsamakiPoems