Εσχάτως, πολλώ δε μάλλον
Υγράνθηκαν
τα pixel της γης
το
φεγγάρι σκούπισε την οθόνη του
τίποτα
γύρισε
τα μάτια ψηλά
υγρός
πόνος δραπέτευσε από τις κόγχες
με την
απάντηση Εκείνου
να
κυκλώνει την απορία:
«Το
αυτεξούσιον επαίρεται άνευ ορίων…»
#TsamakiPoems
Συνομωσία
Στεγάζονται τα όνειρα
στη θαμπή σκευωρία του αύριο
κι ακόμα να ξημερώσει.
Η Πανδώρα ψάχνει το κλειδί
στο πηγάδι της αβύσσου
ενώ ένας Ήλιος
περιμένει στη γκιλοτίνα.
Ο χρόνος παίζει με τις αυταπάτες
το σφυρί διαδέχεται το δρεπάνι
με την οδύνη να σουρώνει το γέλιο.
Απομένουν μόνο οι τραγικές σκιές
να συνεχίζουν το θέατρο
μπροστά από τις κουρτίνες.
#TsamakiPoems
Το τελευταίο σονέτο
Οι τοίχοι έχουν τσέπες, τα σάβανα αυτιά
φανέρωμα μιας σκέψης κι όλα τους αλυχτούν
να πάρουν δίχως τύψεις, δαγκώνουν κι ας πονούν
ανήλεα κομμάτια ψυχής που σπαρταρά!
Κάποιοι το λένε "Λογική" βαπτίζονται
σοφοί
άλλοι από την τρέλα τους λούζονται με το αίμα
οι άρχοντες το απεκδύονται ωσάν ψέμα
όλων όμως ο τύμβος γράφει :"Καθότι δειλοί..."
Μια volta, ένα γύρισμα πώς να δοθεί;
Όχι μόνο στη ρίμα, ούτε στις συλλαβές
όταν το νόημα αφ' εαυτού λανθάνει...
Στο τίποτα που χάσκει ποιο τέλος
να βρεθεί;
Ρόγχος θανάτου από του είδους καταβολές:
"Η άκανθος σ' ένα σονέτο πλέκει το
στεφάνι"
Φως στο σκοτάδι
Περιοδεύει το μελαγχολικό φεγγάρι
βρέθηκα στην τροχιά του
ταυτίστηκε με την κόρη του ματιού μου
μια καρδιά κλειδώθηκε!
Στο θέατρο της φαντασίας
Το σκοτάδι
δεν υπόσχεται τίποτα περισσότερο
απ' όσα η μελαγχολία της ημέρας έκλεψε
κάθε ίχνος ελπίδας αποπνέει
πριν το ηλιοβασίλεμα
τότε που η ζέστη της ημέρας
εξατμίζει τα ίχνη της ζωής.
Αφόρητη φαντασία
γιατί επιμένεις να βλέπεις
ωραία φαντάσματα;
Μήπως και οι λαμπηδόνες
δεν κλέβουν από τη λάμψη του ήλιου
πώς άλλωστε λατρεύουν το φεγγάρι;
Εσύ καλή μου, πού έχεις τις ρίζες σου;
Σεντόνι είσαι
κρύβεις σκιές και παίζεις με άλλες
χάσου από μπροστά μου!
Διάφανος Έρωτας κλειδούχος
Έκλεισε τα πολύτιμα
σε μια γυάλινη βιτρίνα
την κλείδωσε
κρέμασε το κλειδί στο λαιμό
όλοι αναρωτιούνταν
τι άνοιγε με αυτό
την ευτυχία, τον παράδεισο;
"Τίποτα" απαντούσε εκείνη
ώσπου μία νύχτα το κατάπιε
Κλεις δια λόγους υστεροφημίας...
#TsamakiPoems
Εντός ο Θεός
Να 'τες οι καλιακούδες, τσιμπολογούν
λογής λογής ευρήματα και γροικούν
σαν άμοιροι θνητοί που μελαγχολούν
ψάχνοντας νόημα στη γη που πατούν.
Αυτές όμως ανταμώνουν με πουλιά
και αλλάζουν δύο λόγια στα κλεφτά
αλίμονο σ' εκείνους χωρίς φτερά
που άλαλοι, σκυφτοί, ζουν στη μοναξιά.
Ίσως να μην έχουν τον ίδιο Θεό
να είναι φτιαγμένοι με άλλο πηλό.
Ή μήπως σ' ένα βάθρο μοναχικό
οι άνθρωποι βρίσκουν εντός το Θεό;
#TsamakiPoems
