Ίνες

 

 Ίνες

Μια έτσι

Με κεντάω στον αόρατο καμβά 

άχρωμη καθώς το επιθυμώ

σε μικρό κελί προφυλαγμένη.

Άλλοτε γέρνω δεξιά

κι άλλοτε αριστερά

φορώντας μου ζώνη ασφαλείας 

διαγωνίως στην κλίση της στιγμής.

Ρέπω σε μια σιωπηρή ομοιομορφία

άναρχων μοτίβων.

Σε κυψέλη γεννήθηκα

από εκεί αφορμώμαι

εκεί καταφεύγω 

για να με βρω ξανά.

Η προίκα μου είναι

η μοίρα που ορίζω και όχι...

Μια αλλιώς

Περιμένω

τον πρώτο ανθό αμυγδαλιάς

να φέρει προς εδώ ένας αέρας.

Κάποιος 

είπε ότι είδε, μύρισε...

Θα έρθει κι η σειρά μου

πώς αλλιώς;

Παστέλ αποχρώσεις

θα δώσουν τον τόνο

το νόημα και ίσως το σκοπό!

Να! Σα να διακρίνω ήδη

ανάμεσα στις αόρατες κλωστές:

Στο πράσινο φόντο του καμβά

στης ελπίδας το βυθό

ροζ και λευκή σταυροβελονιά

όχι το Χ του απαγορευτικού

μα τη σμίξη 

του ονείρου με το σύννεφο.

Κέντημα 

Φυτικές ίνες

περασμένες στα βελόνια 

του διάτρητου νου

καρφώνονται

στης καρδιάς τις ζωικές.

Παρακέντηση...

Ψυχή αιμορραγούσα στο κάθε άγγιγμα

μη λυγίζεις τώρα

που η μεγάλη στιγμή πλησιάζει...

#TsamakiPoems