Άγιες στιγμές
Περνώντας τα χρόνια
η Μαρία είχε χάσει όλη τη
θερμή
που επιβάλλει το
τελετουργικό των γιορτών.
Έπαψε να φτιάχνει γλυκά
τα έτοιμα βόλευαν πια.
Σταμάτησε να καλεί κόσμο
στο σπίτι
ήταν εργαζόμενη εξάλλου.
Με αγγαρεία στόλιζε
το χριστουγεννιάτικο
δέντρο.
Ακόμα και τα λαμπάκια την
εκνεύριζαν.
Αναρωτιόταν
για το πώς βίωνε
παλαιότερα
τη μαγεία των γιορτών
αυτών.
Από πού αντλούσε τόση
αισιοδοξία;
Τι νόημα έβρισκε κάποτε και
τώρα όχι;
Ίσως τα χρόνια βάρυναν στην
ψυχή της
ή απλά έγινε ρεαλίστρια...
Πλησίαζαν πάλι τα
Χριστούγεννα.
Κάθε χρόνο τα ίδια.
Από την αρχή το ίδιο βαρετό
σκηνικό.
Ο μόνος λόγος που κρατούσε
τα έθιμα
ήταν τα μικρά της παιδιά.
Τα έκανε σε μεγάλη ηλικία.
Δεν είχε τις αντοχές
ν' ακολουθεί
την παρορμητικότητά τους
μα τα αγαπούσε πολύ
κι έκανε ό,τι μπορούσε
για να μεγαλώνουν ανέμελα.
Φέτος
είπαν για πρώτη φορά τα
κάλαντα.
Να μη χαθεί το έθιμο, όχι, όχι
αυτό...
Αν και η πανδημία ήταν
απαγορευτική
για εξόδους
τα έντυσε με τα καλά τους
ρούχα
βάλανε τις μάσκες τους
και πήραν τους δρόμους.
Όχι μόνα τους
και η Μαρία μαζί
να τα προσέχει, δύσκολοι οι
καιροί...
Κρυμμένη στις σκάλες των
σπιτιών
καμάρωνε τα μικρά της
πουλάκια!
Όταν οι νοικοκυραίοι έδιναν
χρήματα
πριν τελειώσουν τα κάλαντα
καμάρωνε τα παιδιά της
που δεν έφευγαν
πάρα συνέχιζαν μέχρι το
τέλος.
Δεν τα ένοιαζε το κέρδος
μα η χαρά του να
τραγουδήσουν!
Το κοριτσάκι δε
είχε ετοιμάσει από το σπίτι
χάρτινα στολίδια για το
δέντρο
να τα δίνει στα σπίτια
που θα τους άνοιγαν την
πόρτα.
Μία αμοιβαία προσφορά!
Να για κάτι τέτοιες στιγμές
η Μαρία έλεγε από μέσα της:
" Χαλάλι" για όλα...
Καλώς ή κακώς
για τον Άγιο Βασίλη
τους είπε την αλήθεια χρόνια
τώρα
αν και την πρωτοχρονιά
δώρα υπήρχαν κάτω από το
δέντρο.
Το φλουρί για τη βασιλόπιτα
θα το κέρδιζε όποιος ήταν
τυχερός
και όχι με κόλπο τα μικρά.
Τι άλλο απόμεινε σαν μαγεία
για τις παιδικές ψυχές;
Τα έτοιμα γλυκά
που στόλιζαν τις πιατέλες
εξαφανίστηκαν φέτος
πολλές φορές.
" Αφήστε κανένα γλυκό
μήπως έρθει και κανένας
άνθρωπος
να τον κεράσουμε" έλεγε η
Μαρία.
Μέσα της ήξερε όμως
πως λόγω πανδημίας
κανένας δεν θα ερχόταν
σπίτι τους.
Παραμονή των
Χριστουγέννων φέτος
θυμήθηκε πως είχε στο
ντουλάπι
φορμάκια
με χριστουγεννιάτικα σχέδια
για μπισκότα.
Κοίταξε το ψυγείο, μετά το
ντουλάπι της κουζίνας.
Αυτό είναι...
Μία λάμψη διαπέρασε τα
μάτια της και στο άκουσμα
της ερώτησης μια
μεγαλύτερη λάμψη στην
ψυχή των παιδιών.
" Παιδιά, τι λέτε; Θέλετε να
φτιάξουμε μαζί μπισκοτάκια
σοκολατένια
με σχήματα
δέντρα, καμπάνες, μπότες;"
Μία που το είπε και μία που
τα γέλια γέμισαν το σπίτι!
Α! Να μια μικρή μαγεία...
σκέφτηκε η Μαρία.
Αφού τα παιδιά έκριναν
πως αυτά ήταν τα πιο
νόστιμα μπισκότα του
κόσμου
χαμογελούσε ικανοποιημένη.
Έπειτα κάθισε στον καναπέ
βλέποντας το
χριστουγεννιάτικο δέντρο
με τα φωτάκια.
Τα πιο όμορφα στολίδια ήταν
αυτά που έφτιαξαν τα παιδιά
της όταν ήταν στο
νηπιαγωγείο. Άλλα χάρτινα
και άλλα πήλινα.
Το αγοράκι ήρθε στην
αγκαλιά της και της είπε:
" Μαμά έτσι ήταν και ο
Χριστούλης στην αγκαλιά
της Παναγίας;"
Και τι σύμπτωση, να την λένε
κι αυτή Μαρία...
"Ναι μωρό μου, έτσι έτσι..."
απάντησε φιλώντας τον στο
κεφαλάκι.
Τότε ήρθε και το κοριτσάκι
στην αγκαλιά της και
ρώτησε:
" Μαμά είναι αλήθεια ότι τα
προβατάκια ζέσταιναν το
Χριστούλη όταν γεννήθηκε;"
" Ναι μωρό μου, είναι
αλήθεια"
απάντησε η Μαρία φιλώντας
και την κόρη της.
Το κλειδί στην πόρτα γύρισε
και φάνηκε ένα χαμογελαστό
πρόσωπο.
" Ποιος ήρθε;"
ρώτησε η Μαρία
" Ο μπαμπάς, ο μπαμπάς!!!"
φώναξαν τα παιδιά και
όρμησαν στην αγκαλιά του.
Η Μαρία τον φίλησε γλυκά
και τον καλωσόρισε:
" Καλώς τον Ιωσήφ!!!"
#TsamakiPoems
