Εσχάτως, πολλώ δε μάλλον
Υγράνθηκαν
τα pixel της γης
το
φεγγάρι σκούπισε την οθόνη του
τίποτα
γύρισε
τα μάτια ψηλά
υγρός
πόνος δραπέτευσε από τις κόγχες
με την
απάντηση Εκείνου
να
κυκλώνει την απορία:
«Το
αυτεξούσιον επαίρεται άνευ ορίων…»
#TsamakiPoems
Συνομωσία
Στεγάζονται τα όνειρα
στη θαμπή σκευωρία του αύριο
κι ακόμα να ξημερώσει.
Η Πανδώρα ψάχνει το κλειδί
στο πηγάδι της αβύσσου
ενώ ένας Ήλιος
περιμένει στη γκιλοτίνα.
Ο χρόνος παίζει με τις αυταπάτες
το σφυρί διαδέχεται το δρεπάνι
με την οδύνη να σουρώνει το γέλιο.
Απομένουν μόνο οι τραγικές σκιές
να συνεχίζουν το θέατρο
μπροστά από τις κουρτίνες.
#TsamakiPoems
Το τελευταίο σονέτο
Οι τοίχοι έχουν τσέπες, τα σάβανα αυτιά
φανέρωμα μιας σκέψης κι όλα τους αλυχτούν
να πάρουν δίχως τύψεις, δαγκώνουν κι ας πονούν
ανήλεα κομμάτια ψυχής που σπαρταρά!
Κάποιοι το λένε "Λογική" βαπτίζονται
σοφοί
άλλοι από την τρέλα τους λούζονται με το αίμα
οι άρχοντες το απεκδύονται ωσάν ψέμα
όλων όμως ο τύμβος γράφει :"Καθότι δειλοί..."
Μια volta, ένα γύρισμα πώς να δοθεί;
Όχι μόνο στη ρίμα, ούτε στις συλλαβές
όταν το νόημα αφ' εαυτού λανθάνει...
Στο τίποτα που χάσκει ποιο τέλος
να βρεθεί;
Ρόγχος θανάτου από του είδους καταβολές:
"Η άκανθος σ' ένα σονέτο πλέκει το
στεφάνι"
Φως στο σκοτάδι
Περιοδεύει το μελαγχολικό φεγγάρι
βρέθηκα στην τροχιά του
ταυτίστηκε με την κόρη του ματιού μου
μια καρδιά κλειδώθηκε!
Στο θέατρο της φαντασίας
Το σκοτάδι
δεν υπόσχεται τίποτα περισσότερο
απ' όσα η μελαγχολία της ημέρας έκλεψε
κάθε ίχνος ελπίδας αποπνέει
πριν το ηλιοβασίλεμα
τότε που η ζέστη της ημέρας
εξατμίζει τα ίχνη της ζωής.
Αφόρητη φαντασία
γιατί επιμένεις να βλέπεις
ωραία φαντάσματα;
Μήπως και οι λαμπηδόνες
δεν κλέβουν από τη λάμψη του ήλιου
πώς άλλωστε λατρεύουν το φεγγάρι;
Εσύ καλή μου, πού έχεις τις ρίζες σου;
Σεντόνι είσαι
κρύβεις σκιές και παίζεις με άλλες
χάσου από μπροστά μου!
Διάφανος Έρωτας κλειδούχος
Έκλεισε τα πολύτιμα
σε μια γυάλινη βιτρίνα
την κλείδωσε
κρέμασε το κλειδί στο λαιμό
όλοι αναρωτιούνταν
τι άνοιγε με αυτό
την ευτυχία, τον παράδεισο;
"Τίποτα" απαντούσε εκείνη
ώσπου μία νύχτα το κατάπιε
Κλεις δια λόγους υστεροφημίας...
#TsamakiPoems
Εντός ο Θεός
Να 'τες οι καλιακούδες, τσιμπολογούν
λογής λογής ευρήματα και γροικούν
σαν άμοιροι θνητοί που μελαγχολούν
ψάχνοντας νόημα στη γη που πατούν.
Αυτές όμως ανταμώνουν με πουλιά
και αλλάζουν δύο λόγια στα κλεφτά
αλίμονο σ' εκείνους χωρίς φτερά
που άλαλοι, σκυφτοί, ζουν στη μοναξιά.
Ίσως να μην έχουν τον ίδιο Θεό
να είναι φτιαγμένοι με άλλο πηλό.
Ή μήπως σ' ένα βάθρο μοναχικό
οι άνθρωποι βρίσκουν εντός το Θεό;
#TsamakiPoems
.jpg)
Ενάντια στα χιόνια της καρδιάς
Για το φθινόπωρο που ξέρει να παλεύει
και για τον ήλιο που πεισματικά εμμένει
ποιος άραγε τη μάχη αυτή δεν θαυμάζει;
Τα ‘μερομήνια του καιρού, δες πως δαμάζει...
Για τα λουλούδια που έμαθαν ν’ ανθίζουν
για ταξιδιάρικα πουλιά που τιτιβίζουν
τι άραγε να πει κανείς αν μη τι άλλο;
Παρά τουλάχιστον ένα μεγάλο " Μπράβο "
Στη σκακιέρα της ζωής μας, εμείς τα πιόνια
η κίνηση μας με παλμό λιώνει τα χιόνια
σε όσους μας απειλούν με βαρύ χειμώνα
λέμε: " Ρουά ματ " στο κέντρο του
κυκλώνα...
Σε όσους πάνε κόντρα σε άθλιους φραγμούς
στέλνω πολλούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς!
Στα πέρατα της φαντασίας
Ηλίου φως
ξεσηκώνει το νευρικό μου σύστημα
φανερώνοντας τη σκόνη
όλων των εκκρεμοτήτων...
Ευτυχώς η μέρα είναι μικρή
και το βραδάκι βρίσκει τη νόηση μου
να κουρνιάζει
σε μια σπηλιά της Καππαδοκίας
παρέα μ' ένα αμυδρό φως
ίσα ίσα που να μου θυμίζει
ότι ζω κι ας μην φαίνομαι...
Sine qua non
Αυτό μου απέμεινε μονάχα
μίαν αξιοπρέπεια
ουαί κι αλίμονο
σ' όποιον προσπαθήσει
να την τσαλακώσει...
Γι' αυτό σου λέω "φίλε" μου:
Μη νομίζεις ότι όλα είναι παιχνίδι
είσαι διπλά χαμένος
μια που το πίστεψες
και μια που ήμουν εξαρχής νικήτρια...
Εσύ
Ήσουν
Παραμύθι του χειμώνα
οπτασία στη βροχή
μια σκιά ψηλά στα χιόνια
άπιαστη κι απατηλή.
Είσαι
Όνειρο που με ξυπνάς
πριν να έρθει το πρωί
στο μισό της νύχτας φεύγεις
κι όλο πάλι στην αρχή.
Θα είσαι
Μια πληγή καλά κρυμμένη
στην καρδιά και το κορμί
μια λάμψη μες στα μάτια
και λεπίδα στην ψυχή.
#TsamakiPoems
Καταστερισμός
Αστέρι σου εγώ
δεν ήθελα να γίνω
κατά τη βούλησή σου
να αστράφτω ή να σβήνω
τη μύτη πιο ψηλά
μονίμως να σηκώνεις
μ' εμένα είτε τρόπαιο
είτε να με γειώνεις.
Αστέρι σ' είχα κάποτε
μα ήμουνα τυφλή
που νόμιζα μ' αγάπησες
όσο κι εγώ πολύ
μα έλα που η πυξίδα μας
έδειξε το βορρά
στο μαύρο μας τον ουρανό
πάνω από μια φορά...
Αν είσαι εσύ ο Ωρίωνας
δεινός σαν κυνηγός
ακαταμάχητος σε Νύμφες
και νυν αστερισμός
εμένα να ξέρεις φίλε μου
θα βρεις απέναντί σου
Σκορπιό με δηλητήριο
στη μάχη της ζωής σου!
Χρεωμένη ψυχή
Κάτι λίγα, κάτι ψιλά
μου χρεώνεις στα κλεφτά
μου τα πήρες όλα πια
η ψυχή μου δεν χρωστά.
Πες μου σε παρακαλώ
τι σου έφταιξα εγώ;
Τι ενέχυρο να δώσω
μήπως και σε ξεχρεώσω;
Την αγάπη μου, την πήρες
και την πίνεις τώρα μπύρες
το κορμί μου, έχεις κοντά σου
σ' άλλες δίνεις τα φιλιά σου.
Με πετάς μες στο τασάκι
με πατάς σαν το χαλάκι
κι ύστερα ζητάς και ρέστα
και μου λες: " πήγαινε βρες τα"
Έκανες, αν θες να ξέρεις
μια τρύπα στο νερό
και μην ψάχνεις τώρα θύμα
για θα πέσεις στο κενό...
Με βλέπεις;
Σε κοίταζα κατάματα
μέχρι που οι ψιχάλες
αλλοίωσαν το περίγραμμα.
Βγήκα έξω μα δε σε βρήκα.
Κλείνω ακόμη τα μάτια μου
για να βρω τα δικά σου!
#TsamakiPoems
Χρώματα μονότονα
Εδώ που βρίσκομαι εγκλωβισμένη
ανακαλώ εικόνες στο μυαλό μου
για να 'χω να λέω πως τάχα ζω.
Τα ξημερώματα ξυπνάω στα ροζ
το μαύρο της καρδιάς μου πως ξανοίγει!
Κι αν ύστερα ματώνω στο κελί
η μοναξιά το δάκρυ μου, σκουπίζει.
Νωρίς το σούρουπο πάντα με βρίσκει
στο διάβα του, λίγο το μωβ δανείζομαι
να' χουν οι εφιάλτες μου τόσο φως
όσο χρειάζεται για να σκορπίζομαι.
Ψέματα λέω, εμένα ξεγελώ
στην άχρωμη, μονότονη ζωή μου
η φαντασία δεν προσθέτει χαρά
μόνο με κάγκελα φράζει την ψυχή μου.
#TsamakiPoems
