Damnatio memoriae

 

Damnatio memoriae

Κι έτσι λοιπόν

ήρθε αυτή η άνοιξη

που η Regina rosas non amat

που ο ήλιος βάφεται μωβ

και που το πρόγευμα στη χλόη

δεν τρυπάει την ψυχή του θεατή

καθότι το βλέμμα εκείνης

απουσιάζει

μαραμένο τριαντάφυλλο

κείμενο στις όχθες του πουθενά

εις μνήμην...;;;

#TsamakiPoems

Νέα γη

 

Νέα γη

Κι ήταν στο πνεύμα σου, αυτό, που κοντοστάθηκα

διαμετρήματος απείρου κι απ' τα κάλλη

να προσπαθώ σε μια κλωστή σου να πιαστώ

μήπως και φτάσω στου μυαλού σου την αγκάλη.

Μα ήμουν μικρή, πολύ μικρή σαν άκουσα που είπες

με δεκανίκια και με ξέφτια στα μαλλιά

για να σταθώ για μια στιγμή μονάχα

απέναντι στη βροντερή σου τη ματιά.

Κι ήτανε τρόπαια του οίκτου σου για ‘μένα

όσα φιλιά ξεβράστηκαν στην ουτοπία που ποτίζω

μην απορείς λοιπόν που σμίλεψαν τα βράχια

σ' αυτά που τώρα πάνω τους ανθίζω.

Γιατί είσαι ψηλά, πολύ ψηλά για να με δεις

αίμα και θειάφι βρίσκω στα έγκατά μου

κι όμως επέζησα απ' τα δικά μου τα θεριά

εδώ στη νέα γη, δεν ζεις στα όνειρά μου.

 

#Tsamaki Poems

Η Βασιλεία των ουρανών

 

Η Βασιλεία των ουρανών

 

Ποιος πραγματικά πιστεύει

πως αν ο Υιός του Ανθρώπου

είχε γεννηθεί στην εποχή μας

θα είχε λιγότερο βάναυσο θάνατο

ή πως ακόμα θα του χαρίζονταν η ζωή;

 

Μήπως ακόμα δεν ζει ανάμεσά μας;

Είναι ο πλησίον μας

μας δίνεται η ευκαιρία κάθε λεπτό

να τον καλέσουμε σπίτι μας

να του περιποιηθούμε τις πληγές

θέλουμε σημάδια στα χέρια;

Ποιος κέρδισε τη Βασιλεία του Θεού

χωρίς πίστη;

 

Αλήθεια

όταν μας δίνει μια ρανίδα Τιμίου ξύλου

από τον Σταυρό του

τιμώντας μας

πόσοι από εμάς βαρυγκωμάμε;

Κατά τ' άλλα θυμιατίζουμε

την υποκρισία μας

και η πλάνη κυβερνά

την κρανίου τόπου ψυχή μας.

 

Ο προφήτης Ηλίας φωνάζει

το προπατορικό αμάρτημα

επαναλαμβάνεται

και κάναμε τη γύμνια μας

μόδα.

 

Ας θέσουμε λοιπόν

πένθιμα λουλούδια

στο δικό μας τάφο.

Όποτε κι αν θελήσουμε

να ζήσουμε πραγματικά

ας κοιτάξουμε ψηλά στον ουρανό...

 

 #TsamakiPoems

Βαπτισμένη ξανά

 

Βαπτισμένη ξανά

 

 

Βρέθηκα εκτός του Νυμφώνος

αποδιωγμένη αφ’ εαυτού

το λάδι μου λιγοστό

και τα πιθάρια μου γεμάτα

κλείστηκα μέσα στο βράχο

περιμένοντας το θάνατο

να δώσει τέλος στη ντροπή μου.

 

Μέχρι που ήρθε Εκείνος

δεν τον είδα

μα τον ένιωσα

άφησε μια βιολέτα

σε μια σχισμή της καρδιάς μου

το Φως της δόξας του

παρηγορία κι ευλογία στις πληγές μου

άναψε το λυχνάρι της ζωής ξανά

με κάλεσε σε δείπνο μυστικό.

 

Σε μένα που τον σταύρωσα

έδωσε άφεση αμαρτιών

σε μένα που τον πρόδωσα

χάρισε ζωή την αιώνια

κι εγώ βαπτισμένη ξανά

με νέο χιτώνα

και βιολέτες στην καρδιά

ανεβαίνω το νέο μου Γολγοθά

με το βλέμμα στραμμένο ψηλά

γιατί εκεί στην κορυφή

με περιμένει ο Νυμφίος

του σύμπαντος κόσμου!

 

#TsamakiPoems

Αυτοκριτική

 Αυτοκριτική

Βαρύγδουπες λέξεις

τόνιζαν το δράμα

στο οποίο είχα ανάγκη

να πρωταγωνιστώ

για να υπάρχω.

Όχι πια!

Σε μια πρόσφατη

παθητική σύνταξη

με τραγικό φινάλε

το ανύπαρκτο ποιητικό αίτιο

τρύπησε το μάτι μου

γέλασε εκδικητικά η καρδιά μου...

Δίχως ηθικά άλλοθι

ξεγυμνώθηκα

εξετέθην στη συνείδησή μου

και πια μπορώ να πω

ότι τελείωσε η υποκρισία μου.

Χωρίς τύψεις

στέκομαι στο ύψος μου

σε χαμηλό βάθρο.

#TsamakiPoems

Ασυναρτησίες στην εξίσωση

 

Ασυναρτησίες στην εξίσωση 

Σε μια ζέβρα ιμιτασιόν

βρέθηκα να χαζεύω τις κάθετες ρίγες.

Όσο αυτές χόρευαν

το θεώρημα του Θαλή 

αποδεικνυόταν. 

Εκεί ανάμεσα στις τρεις παράλληλες

και τις προσπίπτουσες

έχτισα το γυάλινο σπιτάκι μου

μια τεράστια ανθισμένη αμυγδαλιά 

από πάνω 

έκανε το όνειρο να αφήνει χνάρια

της προσιτής ανάκλησης.

Οικειότητα μαζί με ξάφνιασμα

εν τέλει χαρά!

#TsamakiPoems

Την επομένη του έρωτα

 

Την επομένη του έρωτα 

Σε 'σένα μιλάω έρωτα

μη τύχει και δακρύσεις

κλείσε καλά την πόρτα σου

και μη ξαναγυρίσεις

τα όνειρα που έκανα

συντρίμμια πριν τ' αγγίξεις.

Σε 'σένα μιλάω έρωτα

μη τύχει και δακρύσεις

πες πως δε με γνώρισες

και να με λησμονήσεις

τα λόγια που σου είπα

στο παρελθόν ν' αφήσεις.

Σε 'σένα μιλάω έρωτα

μη τύχει και δακρύσεις

κάνε πως είμαι αόρατη 

και μη με συγκινήσεις

τα μάτια που σου έδωσα

πίσω να τα γυρίσεις.

Πολύ δε θέλει η καρδιά 

το σώμα δεν ξεχνάει 

μ' ένα σου νεύμα σπαρταρά

κι απ' την αρχή κινάει.

Γι' αυτό σου λέω έρωτα

μη τύχει και δακρύσεις

κάνε το χωρισμό γιορτή

κρασί, πικρό μεθύσι

κι ίσως στη άλλη μας ζωή

η μοίρα μας αμείψει.

#TsamakiPoems