Βουστροφηδόν και τούμπαλιν
Να όχι πως βγήκα τώρα
από τη μήτρα
αλλά πώς να το πω;
Το αμνιακό υγρό με πνίγει
εξ' ου και τα βατραχοπέδιλα.
Καταφέρνω να κολυμπάω
στη λαοθάλασσα
και νομίζω πως είμαι αόρατη
εκτός από αμφίβια.
Είμαι μόνη μου με τον εαυτό μου
υποτελής στις διαθέσεις της στιγμής
με σέρνω ευγενικά
όταν εντάσσομαι στο συνυπάρχειν
μια ιδιωτική σκηνή
αφέντρας κουρασμένης
και υποτακτικής
με εξάρσεις πρωτοβουλίας
ποια παρά_ σέρνει ποια
δεν ξέρω μα ούτε με νοιάζει
σημασία έχει ότι επιβιώνω.
Όταν πατάω γερά στα πόδια μου
φοράω γυναικεία παπούτσια
γιατί μου έβαλαν ένα σταυρό
στο ληξιαρχείο αφότου γεννήθηκα
δηλώνοντας έτσι
τη μοίρα του φύλου μου.
Το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας
αξεπέραστο
με ορίζει ακόμη.
Αφού σπουδάζω
τη φυσιολογία του είδους μου
ξετυλίγω τη γλώσσα μου
λογοτεχνικά
μέχρι το εξαϋλωμένο ATP
ενός οργασμού υπερκόσμιου
γυρνώντας πάλι
στην εμβρυϊκή μου θέση.
Συντονίζω το βηματισμό
στις αποφάσεις μου
προσεγγίζω τον επόμενο σταθμό.
Πάνω στην ώρα
οι ζωές των άλλων
στοιβαγμένες σε βαγόνια
κινούνται παράλληλα
με την ακίνητη σοφία μου.
Δε λέω με προσπερνούν
όχι
είμαι τυχερή
που εμμένω στη θέση μου...
Η ώρα για το μεγάλο άλμα έφτασε.
Κάθε νέα γέννα
εξ' ορισμού αιμορραγεί.
Πλήρης ημερών
χωρίς αποσκευές
επιβιβάζομαι γοργά
στο ρετιρέ της τόλμης.
Βουστροφηδόν
με λευκό αποτύπωμα
η αμφιλεγόμενη ύπαρξή μου
ταλανίζεται και φλερτάρει
μεταξύ ακροφοβίας κι εξιλέωσης
μετέωρο το βήμα
γεννά ερωτηματικά
ποιος το ξέρει;
Ίσως τα χέρια μου να φτερουγίσουν
τα νύχια των ποδιών μου
να γίνουν γαμψά
αν ναι
τότε θα το κρατήσει μυστικό
το ράμφος μου...
#TsamakiPoems
