Άτολμο τέλμα

 

 

Άτολμο τέλμα

Εξ' ορισμού, ίσως και παράγωγα με παρήχηση του "τ" και "λ"

 

Το μεγάλο βιβλίο μπροστά μου

ένας αέρας σα στρόβιλος

το ανοίγει γυρίζοντας τις σελίδες

και ξάφνου κοπάζει.

Ένα χαλί ξετυλίγεται από μέσα του

σελιδοδείκτης...

Φοβάμαι να πλησιάσω

τι θα διαβάσω δε γνωρίζω...

Μα δεν γνωρίζω καν

αν είμαι ξύπνια...

Κλείνω τα μάτια

ανοίγω τα μάτια

τίποτα

όλο το ίδιο σκηνικό.

Υπάρχει κανείς εδώ;

Κάποιος να διαβάσει δυνατά

παρακαλώ!

#TsamakiPoems

Ηλεκτροδεκτικότητα

 

Ηλεκτροδεκτικότητα

Γελάστηκα-γελάω και ξεγελάω- μη γελιέστε...

Η μετανάστευση ήταν η μοίρα μου

τις ζεστές χώρες κυνηγούσα

κι εκείνες όλο και μου ξέφευγαν.

Στο κρύο ξέμενα μονάχη

ακροβατώντας 

στο σχοινί της επιβίωσης.

Ποτέ δε μου έμαθαν 

επαναστατικά τραγούδια

μα ούτε και το "Όχι" 

πως να προφέρω με πυγμή.

Με το κεφάλι σκυφτό

δεν μπορούσα να δω 

ποιος με χτυπούσε.

Πάντα νόμιζα 

πως ο άνεμος παίζει μαζί μου "Μπιζ".

Πως γελάω, όχι από χαρά

που γελάστηκα!

Δεν υπάρχει χρόνος πια για χάσιμο 

μία ακόμη, εγώ

ένας ακόμη, εσύ

και όσο πιο πολλοί, τόσο το καλύτερο

έστω και τώρα

ας σηκώσουμε το ανάστημα.

Ούτε μύγα στο σπαθί μας το κοφτερό

πόσο μάλλον γύπες...

Στη ζούγκλα του ωκεανού μας

αν τα λιοντάρια με βλέπουν σαν μαρίδα

γελιούνται.. 

Καρχαρίας γίνομαι, αυτοστιγμής

καθοδηγούμενη

από την έκτη αίσθησή μου.

Προσανατολίζομαι στα καλά καγαθά 

συντονίζομαι στον παλμό της ανάγκης

κι ας μην ξεχνούν 

πως ακούω τον εχθρό.

Ούτε που φαντάζονται 

την οσμή του αίματός τους

στα σαγόνια μου πως προγεύομαι...

Πριν να επιτεθώ

προειδοποιώ

μουρμουρίζω απειλές με ρυθμό

με σημαίες και πανό.

Κι όταν στη μάχη ξεχυθώ

αυτοσχεδιάζω στο λεπτό

εμβατήρια για το σκοπό.

Κοιτάξτε με τώρα πως πετώ

μοιάζω με ατρόμητο αητό

με τον άνεμο παίζω κρυφτό

και μόνο νικήτρια θα βγω...

#TsamakiPoems

Εδώ και τώρα

 Εδώ και τώρα

Ο γλυκότερος ύπνος

έρχεται στην αγκαλιά σου

μια παρένθεση τα χέρια σου

κι εγώ μέσα κλεισμένη 

να δέχομαι τη θέρμη 

απ' τα μοναδικά φιλιά σου

καρδιά ερωτευμένη

στους κτύπους σου φυλακισμένη!

Το γλυκότερο ξημέρωμα

έρχεται με τα φιλιά σου

ένα λουλούδι τα χείλη σου

κι εγώ σ' αυτά δοσμένη

να δέχομαι το νέκταρ

από την πρωινή δροσιά σου

καρδιά ερωτευμένη

στο άγγιγμά σου μαγεμένη!

Το φως των ματιών σου ακολουθώ 

σε μια πορεία κοινή

οδηγός μου εσύ

που μου κρατάς το χέρι σφιχτά

τίποτα περισσότερο δε ζητώ

από τη ζωή

καρδιά ερωτευμένη

κι ο χρόνος εδώ σταματά!

#TsamakiPoems

Ίνες

 

 Ίνες

Μια έτσι

Με κεντάω στον αόρατο καμβά 

άχρωμη καθώς το επιθυμώ

σε μικρό κελί προφυλαγμένη.

Άλλοτε γέρνω δεξιά

κι άλλοτε αριστερά

φορώντας μου ζώνη ασφαλείας 

διαγωνίως στην κλίση της στιγμής.

Ρέπω σε μια σιωπηρή ομοιομορφία

άναρχων μοτίβων.

Σε κυψέλη γεννήθηκα

από εκεί αφορμώμαι

εκεί καταφεύγω 

για να με βρω ξανά.

Η προίκα μου είναι

η μοίρα που ορίζω και όχι...

Μια αλλιώς

Περιμένω

τον πρώτο ανθό αμυγδαλιάς

να φέρει προς εδώ ένας αέρας.

Κάποιος 

είπε ότι είδε, μύρισε...

Θα έρθει κι η σειρά μου

πώς αλλιώς;

Παστέλ αποχρώσεις

θα δώσουν τον τόνο

το νόημα και ίσως το σκοπό!

Να! Σα να διακρίνω ήδη

ανάμεσα στις αόρατες κλωστές:

Στο πράσινο φόντο του καμβά

στης ελπίδας το βυθό

ροζ και λευκή σταυροβελονιά

όχι το Χ του απαγορευτικού

μα τη σμίξη 

του ονείρου με το σύννεφο.

Κέντημα 

Φυτικές ίνες

περασμένες στα βελόνια 

του διάτρητου νου

καρφώνονται

στης καρδιάς τις ζωικές.

Παρακέντηση...

Ψυχή αιμορραγούσα στο κάθε άγγιγμα

μη λυγίζεις τώρα

που η μεγάλη στιγμή πλησιάζει...

#TsamakiPoems

Παιδικά τιτιβίσματα

 

Παιδικά τιτιβίσματα

Έχει γραφτεί πως συνέβη παλιά:

"Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μιαν ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι. Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού και κελαηδούσε.

Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ‘χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:

-Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!»."

Νίκος Καζαντζάκης «Αναφορά στον Γκρέκο» 

Έχει συμβεί πριν αρκετά χρόνια:

Μέσα Ιουνίου.

Μικρό το λύκειο

στη γραφική κωμόπολη

λίγοι οι μαθητές

με τη μεγάλη νευρικότητα

να τους διακατέχει.

Τα θέματα των πανελλαδικών

μόλις ήρθαν

και η καρδιά πάει να σπάσει.

Στην ανοιχτή πόρτα 

έρχεται ένα πουλάκι και κελαηδάει!

"Μπορείτε να κλείσετε την πόρτα;

Με ενοχλεί το πουλί..."

ακούγεται ένας μαθητής.

Το τιτίβισμα δεν ηρεμεί

την ανάστατη καρδιά

και η ζέστη του καλοκαιριού

είναι προτιμότερη από το ζωντανό!

Με χαμόγελο συγκατάβασης

ο δάσκαλος κλείνει την πόρτα.

Ας είναι! 

Αρκεί να συγκεντρωθεί το παιδί!

Θα μπορούσε να συμβεί σήμερα:

Μέσα Φεβρουαρίου.

Το χιόνι καλύπτει τα πάντα.

Τα γλαροπούλια

βγαίνουν στη στεριά κρώζοντας

τα παιδιά

βγαίνουν από τα σπίτια τους γελώντας

ο δάσκαλος

μπαίνει στην ηλεκτρονική τάξη

καλημερίζοντάς τα

μα...

που είναι τα παιδιά;

" Άσε μας δάσκαλε

να δούμε το χιόνι!"

έγραψε στο chat

κάποιος με το προφίλ: " Σε παρακαλώ"

Είναι ένα παιδί

που οι γονείς του το ανάγκασαν

να ανοίξει τον υπολογιστή

για να κάνει μάθημα εξ' αποστάσεως.

Ο δάσκαλος 

θυμάται το αντίστοιχο απόσπασμα

από τον Καζαντζάκη...

χαμογελά

και ξέροντας ότι ακούγεται

από τους γονείς του μικρού

αναφωνεί:

"Αφού υπάρχει πρόβλημα σύνδεσης

δεν θα κάνω μάθημα

με ένα παιδί μόνο.

Σήμερα θα πάμε όλοι

εκδρομή στο χιόνι!"

Ενίοτε

η ανάγκη μας υπερτερεί

των επιβεβλημένων καταστάσεων...

Ας την εκφράζουμε τουλάχιστον

γιατί μπορεί και να είναι 

ζήτημα ζωής...

#TsamakiPoems

Μια πολιτεία ο κόσμος όλος

 Μια πολιτεία ο κόσμος όλος

 

 Μια φορά κι έναν καιρό
το γαϊτανάκι της χαράς
έπλεκε χρωματιστές κορδέλες
στις καρδιές των ανθρώπων.
Τέσσερις εποχές ανέμιζαν
γέλια κι ευγνωμοσύνη
στον ουρανό.

 

Κάθε Χειμώνα
εδώ και πολλά χρόνια
την ημέρα που έπεφτε το πρώτο χιόνι
όλα τα παιδιά
έβγαιναν χαρούμενα
στην πλατεία της μικρής πολιτείας.

 

Καθισμένα σε κύκλο
γύρω από το πηγάδι
με πιασμένα τα χέρια
τραγουδούσαν
για τον ερχομό του χιονιά.

 

Οι μεγάλοι στέκονταν συγκινημένοι
παράμερα
έως ότου το τελετουργικό κορυφωθεί.

 

Με το τελευταίο τραγούδι
όλα τα μωρά έως ενός έτους
τοποθετούνταν
γύρω από τη βάση του πηγαδιού.
Τότε
σήκωναν όλοι το κεφάλι στον ουρανό
με τα μάτια κλειστά
να καλοδεχτούν
τις νιφάδες του χιονιού
στις καρδιές τους.
Με το πρώτο άκουσμα ενός πουλιού
απάντηση της νέας εποχής
έπεφταν ο ένας
στην αγκαλιά του άλλου
ανταλλάσσοντας το φιλί της ζωής.

 

Κανείς δε θυμάται πια
εκείνη την εποχή.
Η πρώτη επιδημία
πήρε το χαμόγελο των παιδιών
σκορπίζοντας το θρήνο
στους μεγάλους.
Η δεύτερη
έβαλε κάγκελα στην αγκαλιά τους
και φαρμάκι στο φιλί.
Το μέτρημα του κακού
χάθηκε στο σκοτάδι
όπως και οι αναμνήσεις...

 

Σήμερα
στην άλλοτε χαρούμενη πολιτεία
πέφτει το πρώτο χιόνι.
Οι καρδιές παγώνουν
στις σφιχτές αγκαλιές
το φιλί πετρώνει χωρίς να δίνεται.
Με το κεφάλι σκυμμένο
μικροί και μεγάλοι
σε απόσταση μεταξύ τους
πίνουν το νερό της νέας επιδημίας
από το πηγάδι του θανάτου.

 

Ένα πουλί ακούγεται από ψηλά
και όλοι τρέχουν να κρυφτούν
στο υπόγειο καταφύγιο
της νέας εποχής.
Οι νεκροί αναπαύονται
και οι ζωντανοί θρηνούν!
Η πέμπτη εποχή
δε λέει να τελειώσει
μαύρο λάβαρο ανεμίζει
χωρίς ελπίδα...

#TsamakiPoems

Οξειδωμένη ψυχή

 

Οξειδωμένη ψυχή

Οι αντίκες των αιώνων

σκουριάζουν την ψυχή

κι εσύ πίνοντας το λικέρ της νιότης

κρύβεις τον προαιώνιο άνθρωπο

στους καθρέφτες των υπογείων σου.

Φωτογραφίες του μυαλού

τυφλώνουν την ύπαρξή σου

καθώς οι σκονισμένες κουρτίνες

του πεπρωμένου

ανοίγουν απότομα...

Μια ξύλινη σφαίρα

είναι η μοναδική λύση

στο μαρτύριό σου...

Ή μήπως

χρειάζεσαι ηθικό αυτουργό

για τη λύτρωση;

#TsamakiPoems

Διελκυστίνδα εν μέσω καταιγίδας

 

Διελκυστίνδα εν μέσω καταιγίδας

Μια εικόνα τρισδιάστατη

που οδηγεί σε μιαν αλήθεια

σίγουρα όχι μονοδιάστατη ...

Τα κύματα ορθώνονται ψηλά

λες και θέλουν να πετάξουν

μα πάλι στη θάλασσα χύνονται.

Ο μανιασμένος αέρας

τραβά τις βάρκες από το σχοινί

να ταξιδέψουν μαζί του.

Η στεριά πάλι 

τις θέλει δεμένες μαζί της.

Αυτές τι να θέλουν άραγε;

Η ελευθερία του νερού

θα τις συνεπάρει 

ή 

θα χαριστούν 

στο φόβο της γης;

Με μια διαφορετική ματιά

θα παραμείνουν προσδεμένες

στην ασφάλεια 

και θ' αντισταθούν

στην έπαρση των κυμάτων

ή

θα σπάσουν τα δεσμά τους

ακολουθώντας

τα ρεύματα της τόλμης;

#TsamakiPoems

Καη-μ-μένη μου πεταλουδίτσα

 

Καη-μ-μένη μου πεταλουδίτσα

Μια μικρούλα πεταλούδα

τραγουδά ψιθυριστά

το Χειμώνα δε φοβάται

στη βροχή δε σταματά.

Μια ωραία πεταλούδα

στο παράθυρο μπροστά

περιμένει να σου δώσει

δύο πολύχρωμα φτερά.

Μια ωραία πεταλούδα

όλο αστράφτει και βροντά

μα η λάμψη της τυφλώνει

και τον κεραυνό τραβά!

Μια καμμένη πεταλούδα

στο παράθυρο μπροστά

σπαρταράει, ξεψυχάει

τι κι αν είχε δυο φτερά...

#TsamakiPoems

Το χθες στο σήμερα

 

Το χθες στο σήμερα

Κανέναν πια δε ξεγελάς

πως αδικαιολόγητα ξεχνάς

ούτε καν τον εαυτό σου

πόσο μάλλον το μυαλό σου.

Όσα έζησες γυρίζουν

την ψυχή σου, τριβελίζουν

μπρος στα μάτια σου σαστίζουν

φόβοι κι όνειρα δακρύζουν.

Κανέναν πια δε ξεγελάς

πως αδικαιολόγητα ξεχνάς

ούτε καν τον εαυτό σου

πόσο μάλλον το μυαλό σου.

Στα κομμάτια της ψυχής

στα κιτάπια της ζωής

άλλοτε το φως θα βρεις

κι άλλοτε θα φοβηθείς.

#TsamakiPoems

Χωρίς προσπέκτους

 

Χωρίς προσπέκτους

Δεν είμαι, φίλε μου, γυναίκα απ' εκείνες

που μόλις δούνε άντρα στο ντουνιά

ξεχύνονται σα φίνες σερπαντίνες

να του περάσουν στο δάχτυλο χαλκά.

Ούτε απ' τις άλλες, φίλε μου, δεν είμαι

που το φιλί τους εύκολα σκορπούν

αυτές που θέλγητρα αδιάκριτα χαρίζουν

μπρος σε οφέλη που θέλουν να χαρούν.

Ανήκω μόνη μου σ' άλλη κατηγορία

 πρωτοκλασάτη κι όχι δεύτερης κοπής

κι αν θέλεις, φίλε μου, να λέμε καλημέρα

μη μου το παίζεις ζόρικος, σταμάτα να χαρείς.

#TsamakiPoems

Namaste

 Namaste

Η λαίλαπα του ατομικού μας πολέμου

αποτέφρωσε τη σιωπή.

Το κρεματόριο των στίχων

μουσειακό είδος πια

μαρτυράει όσα βάζει ο νους

κι όσα η ψυχή 

θυμάται να μύρισε ή μη.

Φλογισμένες προσδοκίες

καμμένα όνειρα

στάχτη στα μάτια των ευγενών πόθων

σπονδές στο θεό της θάλασσας

ίσως όμως και ρύποι 

στο υδάτινο οικοσύστημα.

Ο αέρας σκορπίζει 

τα απανθρακωμένα υπολείμματα

της τολμηρής φαντασίας

θυμίζοντάς μας πως

ό,τι δε βλέπουμε

αποτελεί μια βολική παραδοχή

για τη μη ύπαρξή του.

Πολύτιμος άνθρακας ο θησαυρός

επιστρέφει στη φύση

μετέχοντας σε μια νέα αλυσίδα ζωής

ολωσδιόλου αληθινής.

Ευτυχώς που η ευγονική της αγάπης

δεν μπόρεσε 

να αλλοιώσει τα κύτταρά μας.

Το θείο μέσα μου

υποκλίνεται στο θείο μέσα σου

και όλοι μαζί ας υποκλιθούμε 

στο μεγαλείο της ζωής!

#TsamakiPoems