Λιθοξόος ο ενιαυτός
Όταν απέδιδες "χρηστές" θυσίες
για γόητρο σε θέση εξουσίας
φάνταζες άφρονας άνευ ουσίας
ένα, στα μάτια μου, με τους παρίες.
Την έξωθεν ζητούσες μαρτυρία
άκρατη γαρ η φύση του "εγώ" σου
ας έγινα ,εγώ, τέρμα δικό σου
μιας οίησης συνέχιζες πορεία...
Αν θες στη λίμνη βότσαλο να ρίξεις
της Μνημοσύνης το νερό να πιείς
δες την ψυχή μου και σβήσε τα λάθη.
Χρόνια σκόρπια σε στιγμές και με θλίψεις
λαξεύουν τη μοίρα, έλα να τη δεις
με χρυσό είναι ντυμένη και πάθη!
#TsamakiPoems
Παρήχηση του (τέλου)σ
Στην υποψία
μιας αγάπης εύθραυστης
σπάσαμε τα σωθικά μας
για να σωθούμε.
Σάστισε η καρδιά μπρος στο κενό
σπαρτάρησε το "είναι" μας
σε λα μινόρε
γιατί ακόμα υπάρχουμε;
#TsamakiPoems
Φυσάει πολύ
Φυσάει πολύ
κι ας λέω ψέματα
πως δε με νοιάζει
κρυώνω πολύ
πάντα χειμώνα κάνει
στην καρδιά μου!
#TsamakiPoems
Συχνά και ξαφνικά
Στο μεδούλι ο πόνος
τα δόντια σφίγγουν την ανάσα
η ρουλέτα γυρίζει γρήγορα
στον επόμενο τόνο
η ψυχή μου αναπηδά
από το μαύρο στο κόκκινο
σαφώς περιχαρακωμένη.
Τα βλέφαρα ρίχνουν τα μάγια τους
στη ροή του αίματος.
Μένω να υπομένω χωρίς ορίζοντα...
#TsamakiPoems
Αποθαλασσία
Μου φάνηκε πως άκουσα το κύμα
φωνή με τ' όνομά μου να σκορπάει
μα έλα που η θάλασσα γελάει
πνίγει στις όχθες του νου κάθε κρίμα.
Στην άπνοια της καρδιάς, πετάχτηκα
αισθάνθηκα φιλί κι ένα χάδι
μα είχε νηνεμία στο σκοτάδι
στα δίχτυα του μυαλού μου πως αρπάχτηκα!
Μιας άλλης ζωής μου ξύπνησαν μνήμες
γοργόνα ήμουν, λέει, πετρωμένη
για κάθε ναυαγό, στερνή ελπίδα.
Αγάπησα πολύ, λέγαν οι φήμες
που όμως κατέληξα προδομένη
πώς τώρα νιώθω τόσο τη λεπίδα;
#TsamakiPoems
Εσπερινή κατάνυξη
Μυρίζει λιβάνι το σύμπαν
δώρο, στο θείο βρέφος.
Το καθετί μια φανέρωση
με την ανάσα κάθε δευτερόλεπτου
η ψυχή φτερουγίζει
στην ευλογία της Θείας Χάριτος.
Όποιος αφήνεται στο έλεος Εκείνου
βιώνει το θαύμα
γιατί ο ίδιος και μόνο
είναι η απόδειξη του θαύματος.
Ο ουρανός, η γη, τα ύδατα
γιορτάζουν
οι άγγελοι ψάλλουν το "Αλληλούια"
κι εμείς έχουμε μια ευκαιρία ακόμη
να ντυθούμε το λευκό χιτώνα
ξέροντας ότι θα ματώσει
στο δρόμο της σωτηρίας...
Μυρίζει λιβάνι το σύμπαν
δώρο, στο Μέγα Κτίστη!
#TsamakiPoems
Στο κουκλόσπιτο
Το τρένο ήταν γεμάτο χιόνι
κινούταν ασταμάτητα
αγκομαχώντας βαριά.
Όλα τα τζάμια θολά, παγωμένα
εκτός από ένα βαγόνι που ανέπνεε
ένα παράθυρο που έφεγγε μελαγχολικά
με τα γυάλινα μάτια της κούκλας
να λάμπουν στο σκοτάδι.
Ξαφνικά την αέναη κίνηση
άλλαξε ο Νότιος άνεμος
το τρένο εκτροχιάστηκε
βγήκε από τη σκηνή
ένα ουρλιαχτό ακολούθησε τον κρότο
κι ύστερα σιωπή...
#TsamakiPoems
Ταρακουνήθηκε η αυταρέσκειά μας
με βουή εκ των έσω
έφτανε να πουν
πως είμαστε στο επίκεντρο
και ηρεμήσαμε
ωστόσο επιφανειακά
το ρήγμα με το Θεό μεγάλωσε.
Τριγμοί δακρύων δόνισαν το σύμπαν
η λαβωμένη αγάπη μετατοπίστηκε
ακόμα να καταλάβουμε
πως ανέκαθεν βρισκόμαστε
επάνω στο τόξο της αγκαλιάς του
γεννήθηκε μέσα από εμάς, για εμάς.
Μας είπαν πως είναι παραμύθι
με χαρά του βάλαμε λαμπιόνια
τα σκοτάδια της ψυχής
να ξεγελάσουμε
στερεώσαμε το ατομικό μας αστέρι
στο δέντρο της ματαιοδοξίας
γαλουχώντας τις παιδικές φωνές
μακριά της Βηθλεέμ.
Κι εκεί που
εφησυχάζουμε στο κρασί της πλάνης
σείεται η μακροθυμία του
κομμάτια τύψεων αναδύονται
ματώνει το ακατάδεκτο
Η μόνη Θεία Κοινωνία είναι εκεί
και μας περιμένει καρτερικά...
Αμήν!
#TsamakiPoems
